Wat ik leerde van mijn eerste sollicitatiegesprek

Je kent het vast wel. Je bedrijf barst uit zijn voegen. Jij en je medewerkers hebben behoefte aan een extra collega. Dus je gaat aan de slag met het uitzetten van een vacature. Je deelt het op Facebook, Linkedin, plaatst het op wervingssites als www.indeed.com en misschien wil je wel iemand uitzenden dus schakel je nog een uitzendbureau in om mee te helpen zoeken. En dan… De sollicitaties stromen (druppelsgewijs of als een stortvloed) binnen. Het moment is daar: let’s talk.

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik net was aangenomen als HR adviseur. Mijn droombaan. En bij een nieuwe baan horen veel ‘eerste keren’. De eerste keer dat ik een sollicitatiegesprek mocht voeren was ik zo ontzettend zenuwachtig. Ik weet zeker dat ik zenuwachtiger was dan de kandidaat zelf. Ik vroeg me af of mijn vragen wel scherp genoeg waren, of de kandidaat geen stomme antwoorden zou geven en of ik het bedrijf zelf goed genoeg zou kennen om te kijken of de kandidaat zou passen bij de organisatie. Nu lach ik hierom. Toen: ik kon wel huilen.

Het gesprek ging als volgt: het was een jonge knul die kwam voor een administratieve functie. En hij was ook zenuwachtig. Heel zenuwachtig. En toch durf ik trouwens te beweren dat ik dus zenuwachtiger was. Dus… Maar goed, hij zat daar met trilhanden, trilstem, trillipje, en rode vlekken die vanuit zijn nek tergend langzaam omhoog kropen naar zijn hoofd. Ik had gewoon met hem te doen. Hij wist veel vragen niet te beantwoorden en als ie al antwoorden had, kwamen er knullige, stuntelige antwoorden. Wat deed ik? Ik stelde vragen en gaf meteen alvast een antwoord voor hem. Ik zie dit heel veel om mij heen gebeuren tijdens sollicitatiegesprekken. Of functioneringsgesprekken. Denk dan aan: “Waarom ben je gestopt met je studie (goede vraag), is dat omdat je je ging focussen op de topsport (domdomdom)?” Of nog zo een: “Waarom wil je je huidige baan beëindigen (goede vraag), doe je dat omdat je al 16 jaar bij je werkgever werkt (hou je mond!).” Herkenbaar? Dacht het wel…

Ik stelde dus vragen, en gaf hem meteen antwoorden. Nodigt lekker uit om andere antwoorden te geven. Not! Vervolgens durfde ik geen stiltes te laten vallen, want ik vond het zo sneu voor hem. Zelf ben ik erg snel met mijn gedachtes en ad rem, maar dat is blijkbaar niet iedereen. Daarom heb ik geleerd om gewoon stiltes te accepteren. En dit levert vaak interessante inzichten.

Wat ik ook deed was vooral níet mezelf zijn. Probeerde correct te spreken (da ken ik wel hor), zat mooi rechtop en was dus veel bezig met mijn verschijning. Manman, nu ik dit zo schrijf, denk ik: wat dacht ik in godsnaam. Dat het míjn sollicitatiegesprek was? Nu zit ik heel relax bij sollicitatiegesprekken, praat zoals ik ook tegen vrienden praat en zeg hardop wat ik denk. Dat zouden we allemaal moeten doen in gesprekken. Dan zit je allemaal veel relaxter aan tafel. Het gaat tenslotte om een echte kennismaking, geen toneelspel. En als wij onszelf zijn, nodigt dat ook uit voor de kandidaat om dat ook te zijn. Verbeter de wereld, begin bij jezelf (lekker cliché Floor).

Dit heb ik dus geleerd van mijn eerste sollicitatiegesprek.

• Stel open vragen. Dus niet: Ben je graag bezig met het ontwerpen van website? Maar: Wat doe jij het liefst?
• Laat stiltes vallen. Iemand mág tenslotte best nadenken over een kritische vraag.
• Blijf jezelf. Zo krijgt een sollicitant het beste beeld van jou als ondernemer en werkgever en kan de kandidaat ook makkelijker zichzelf zijn.

Sollicitatiegesprekken voeren vind ik nu een van de leukste onderdelen van mijn beroep. Het voeren van de gesprekken is tof, maar ook vooral het helpen van ondernemers met het implementeren van bovenstaande tips is geweldig om te doen. Hopelijk hebben jullie wat aan deze tips. Mochten jullie nog tips hebben, reageer dan vooral op deze post. Wie weet help je er ook weer anderen mee.

Heb je concreet hulp nodig? Gewoon ff contacten, kijken we samen hoe ik jou kan helpen.

Floor Arts